رویکردی متفاوت به دیگری در هنر: با یک رویکرد لومانی

چکیده در رویکرد لومانی، هنر به­مثابه سیستمی اجتماعی از جنس ارتباطاتِ غیرمستقیم و فرازبانی است که با ابتنا بر عملکردهای خود-ارجاع، فروبسته عمل می­کند. سیستم با رجوع به عملکردهای پیشین در افق­ زمانی گذشته، افق زمانی آینده را به روی خود گشوده نگه می­دارد. حاصل این امر، پدید آمدن سبک­های هنری یکی پس از دیگری است که برخی عناصر یکدیگر را نقد، تأیید، یا تعدیل کرده­اند. برای نمونه، سبک «امپرسیونیسم»، حاصل فعالیت سیستم هنر در واکنش به سبک «رئالیسم» بوده و از پیامدهای خود-ارتباطی سیستم هنر به­شمار می­آید. تمایز هدایتگر میان سیستم/محیط، نشان می­دهد که خود-ارتباطی هرگز به معنای نفیِ نقش دیگری در هنر نیست. هنر برای اعلام موجودیت و به پایان نرسیدن باید از غیر هنر، یا دیگری تفکیک شود. اما انکار سودمندی، لذت بی­غرض، غایت در خود، یا بی­غایتی در «هنر برای هنر» به معنای حذف دیگری نیست. هیچ یک از جنبش­های هنری مدرن نوآور نمی­توانند به صِرف داشتن خود-ارتباطیِ محض ادعا کنند. در سیستم هنر، سیستم­های روانی (انسان­ها) و  اجتماعی مشارکت کنترل ­شده دارند. فقدان کنترل مصادف با تحلیل رفتن پویاییِ سیستم هنر است. در این پژوهش تلاش شده با ابتنا بر مطالعه (ترجمه و تحلیل) آثار اصلی لومان، ضرورت وجود دیگری در هنر از منظری متفاوت بیان شود.